Nowa Fantastyka 03/2013 (366)
Marcowa Nowa Fantastyka zapadnie mi w pamięć na długo. Za sprawą jednego zdania. Formalnie nie jest to nawet zdanie, a równoważnik zdania. I nie jest to tytuł na stronie głównej. Ot, śródtytuł w publicystyce o romansach paranormalnych. Mateusz Albin popełnił tekst pt. Kochajcie Potwora, Dziewczęta! w którym opisuje fenomen współczesnego młodzieżowego podejścia do jak się okazuje słitaśnych obecnie wampirów i wilkołaków… Fenomenu, którego nie sposób przeoczyć. Filmowy „Zmierzch” patrzy oczami wampirów z niemal każdego miejsca. Książkowa saga zajmuje półki w księgarniach. Wampirzych i wilkołaczych kochanków nastolatek namnożyło się oj namnorzyło. Ot taka moda, taka…
…NEKROFILIA DLA NASTOLATEK…
…i nieziemski tekst zapadający w pamięć. I śmieszny, i straszny zarazem, ale trafiający w sedno. Aczkolwiek to nie jedyny humorystyczny akcent na 2 stronach artykułu. W przypisach na zakończenie wyróżnia się jeszcze jedna rzecz – propozycja wybranego (wbrew dobremu smakowi) filmu na wieczór z wampirami - „Vampire Boys” - czyli romans z wampirami dla gejów…
Dobrze, zostawmy nekrofilię nastolatkom.
Książka - przedmiot magiczny
Moja kraina wyobraźni zawsze skrywała się gdzieś za tymi białymi kartkami z czarnym tuszem poukładanym w litery, wyrazy, zdania. Zadziwiające i zaskakujące, choć może nie dla młodego czytelnika, rozpoczynającego swoją podróż w zakamarki różnych światów. Kto będąc dzieckiem, z rumieńcem na twarzy, z lampką pod kołdrą czy w inny sposób zastanawiał się jak to działa? Ważne - że działa, wciąga, fascynuje.
Ucieczka w inny świat to zawsze było coś fascynującego. Czytelnik ma w sobie coś z odkrywcy, coś z bohatera, coś z filozofa i coś z dziecka. Odkrywa nowe światy, eksploruje historyczne ruiny, spotyka się z nieżyjącymi już osobami, lub unosi się na skrzydłach niczym duch. Odnajduje w tym świecie myśli innych ludzi i z nimi się zgadza, lub nie zgadza, odkrywa świat realny, kraje odległe, czasy minione. W literaturze znajduje historię świata, ludzi, wydarzenia jak i sposób ówczesnego myślenia.
Złomiarz – Paolo Bacigalupi
Nie wiem jak zacząć. Od dreszczy? Złomiarz jest powieścią niesamowitą, malowniczą, romantyczną, brutalną, rozszalałą niczym huraganowy niszczyciel miast. W świecie zatopionych miast, w świecie rozkładu i walki między korporacjami, w świecie mutantów toczy się walka o życie. I o człowieczeństwo. Trudne warunki sprawiają, że wybory moralne nie są takie oczywiste. Zabić i przetrwać, wyrwać się z biedy, czy poświęcić zysk kosztem swojego cierpienia? Być wiernym ekipie, i cierpieć z nimi czy uciec. To wszystko to tło powieści, szalonej, przygodowej, mocnej, tak mocnej, że uderza niczym sztormowa fala zmywając niemal z pokładu. Gdy nie przypniesz się do liny ratunkowej – już po tobie.
Szczęście, fuks, przypadek – rządzą nami. Oprócz sprytu i własnych decyzji to czy i jak przeżyjemy zależy od losu. Jeśli los nam sprzyja – jest szansa. Bez niego – utoniemy. To chyba najważniejsze przesłanie ze Złomiarza. Ale przesłanie, choć doskonale wplecione w akcję powieści, nie jest najważniejsze.
Metro 2033: Korzenie Niebios - Tullio Avoledo
Uniwersum Metro 2033 to swoisty fenomen. Choć nie jest to nowość w świecie literackim, to jednak rozwój uniwersum Metro 2033 ma w sobie coś szczególnego. Zwykle bowiem jeden autor tworzy i rozwija swoje uniwersum, trzymając je w swoim skarbcu kurczowo i odganiając innych od swojego świata. No może przesadzam, ale chodzi o zasadę.
Znak czasów – i oddanie uniwersum (oczywiście pod kontrolą) innym zdolnym pisarzom skutkuje różnorodnością. Znak czasów, nowoczesne podejście – można dostrzec pewną analogię ze światem komputerowym – licencje GPL i Linuks, system operacyjny – otwarty. Nad jądrem systemu pracował Linus Torwalds, natomiast system cały jako taki został oddany społeczności. Każdy mógł wnieść do niego zmiany i usprawnienia (wedle pewnego protokołu) i przyczynić się do rozbudowy i poprawy systemu.
Wracając do uniwersum Metro 2033 i koncepcji jego tworzenia - globalny kataklizm ma szansę być przedstawiony z niemal każdego miejsca ziemi. Byliśmy w mrocznych korytarzach moskiewskiego metra. Potem w Petersburgu. Ciemne korytarze metra tego czy innego miasta są wszystkie takie same. Albo przynajmniej bardzo podobne. Kolejny autor wyzwolił nas z ciemności i poszliśmy w stronę światła. Światło czy mrok – istotne było wyjście na powierzchnię. A teraz nadchodzi czas zmiany miejsca – opuścimy Rosję…
Crysis: Eskalacja - Gavin Smith
Wiedziałem, że to będzie pulpa.
Nie spodziewałem się jedynie, że to będzie taka dobra pulpa. Z doświadczenia wcześniejszego spodziewałem się marnej powieści – tak jak marnie wychodzą powieści pisane na podstawie filmu lub scenariusza filmu. Tutaj mamy coś nowego, co jest naturalną koleją rzeczy ale obecną od niedawna. Powieść na podstawie gry komputerowej Crysis. A konkretniej zbiór rozdziałów – opowiadań łączących Crysis 2 i Crysis 3.
Mistrzostwo Crysis: Eskalacja nie polega na wysublimowanym języku czy wielkiej mocy formy dzieła literackiego ale na tym, że książka jest po prostu niezła. To dość typowe militarne SF, pełne akcji i wybuchów. Nie może być inaczej – seria gier Crysis to gry akcji, nastawione na „idziesz i strzelasz do wszystkiego”. Stworzenie z tego typu gry dobrej powieści to majstersztyk. Zwłaszcza, że fabularna warstwa gry, zwłaszcza dwóch pierwszych części, nie była jakaś ambitna, a do tego Crysis 1 i 2 były przez wielu uważane za techdemo – pokaz możliwości nowoczesnych silników graficznych w grach komputerowych i pokaz mocy sprzętu drzemiącego w kartach graficznych. Tym bardzije powtarzam – Crysis: Eskalacja to mistrzostwo w swojej (nowej) kategorii.
Czyta się przyjemnie.