Kwiaty dla Algernona – Daniel Keves

Kwiaty dla Algernona to ten rodzaj powieści, który w niewielkiej objętości zawiera obszerny materiał do przemyśleń. Stawia pytania z zakresu etyki, relacji społecznych i tego, czym jest szczęście.

Główny bohater jest osobą, której poziom inteligencji nie pozwala na naukę podstaw- jak pisanie czy czytanie. Wszystko, co wymaga zapamiętania przychodzi mu z ogromnym trudem. Jednak jego dążenie do osiągnięcia choćby tego minimum, które dla innych jest oczywiste, sprawia, że czujemy do niego sympatię czy wręcz – jakiś rodzaj podziwu. Charlie marzy. Nie o pieniądzach, sławie i bogactwie, lecz o byciu mądrym. I kiedy pojawia się możliwość, bo to marzenie spełnić – nie zawaha się.

Eksperyment medyczny kończy się sukcesem – główny bohater staje się mądry. Nie jest to jednak „mądrość przeciętna”. Nasz bohater staje się geniuszem. W zaledwie kilka miesięcy opanowuje kilka języków obcych i rozwiązuje skomplikowane, naukowe zagadnienia. Jednak ma to też swoją cenę. We „wcześniejszym życiu” był wdzięcznym obiektem kpin ze strony współpracowników. Prostoduszność sprawiała, że mógł czuć się członkiem małej społeczności. Przemiana w geniusza sprawiła, że Charlie stał się bardzo samotny. Dawni koledzy z pracy odsunęli się od niego. Poczucie niezrozumienia i wyobcowania zaczęło w nim dominować.

Kwiaty dla Algernona to książka, która stawia pytania o to, czy etycznym jest eksperymentowanie choćby nasze intencje były, naszym zdaniem, jak najbardziej właściwe. Znajdziemy tu również pytanie o to, czy geniusz zawsze musi pozostać samotny w swojej mądrości oraz czy spełnienia marzeń daje szczęście.

Nie chcę zdradzać zakończenia. Stanowi ono klamrę, zamykającą całą opowieść. Warto sięgnąć po tą niewielką, jednak bardzo „gęstą w treść” książkę, by samodzielnie spróbować odpowiedzieć na pojawiające się w niej pytania.